Alaska

Alaska, stan związkowy Stanów Zjednoczonych Ameryki. Została przyjęta do unii jako 49. stan 3 stycznia 1959 roku.

Alaska leży na skrajnym północno-zachodnim krańcu kontynentu Ameryki Północnej, a Półwysep Alaska jest największym półwyspem na półkuli zachodniej. Ponieważ południk 180° przechodzi przez Wyspy Aleuckie należące do Alaski, zachodnia część stanu znajduje się na półkuli wschodniej. Technicznie rzecz biorąc, Alaska znajduje się zatem na obu półkulach.


- Ptakiem stanowym Alaski jest pardwa górska
- Kwiatem stanowym Alaski jest niezapominajka

Stolica: Juneau 
Ludność: (2020) 733 391; (szac. 2024) 740 133 
Gubernator: Michael J. Dunleavy (Partia Republikańska) 
Data przystąpienia do unii: 3 stycznia 1959 
Senatorowie USA: Lisa Murkowski (Republikanie), Daniel Sullivan (Republikanie)

Alaska graniczy od północy z Morzem Beauforta i Oceanem Arktycznym, od wschodu z terytorium Jukon i prowincją Kolumbia Brytyjska (Kanada), od południa z Zatoką Alaska i Oceanem Spokojnym, od zachodu z Cieśniną Beringa i Morzem Beringa, a od północnego zachodu z Morzem Czukockim. Stolicą jest Juneau, położone w południowo-wschodniej części stanu, w tzw. "panhandle".

Alaska znajduje się w centrum tzw. wielkiego kręgu tras łączących Amerykę Północną z Azją drogą morską i powietrzną, i jest oddalona w równej mierze od większości miast Azji i Europy. To strategiczne położenie uczyniło ją ważną pod względem militarnym od czasu japońskiej inwazji na Wyspy Aleuckie w 1942 roku podczas II wojny światowej.

Granica wschodnia Alaski z Kanadą ma długość około 1538 mil (2475 km), co stanowi ponad jedną trzecią całkowitej długości granicy USA z Kanadą (3987 mil, czyli 6416 km). Morska granica zachodnia, oddzielająca wody Stanów Zjednoczonych i Rosji, została ustanowiona w Traktacie cesji z 1867 roku (który ogłosił przekazanie Alaski z Rosji do USA). Faktyczna granica o długości około 1000 mil (1600 km) przebiega przez Morze Czukockie i Cieśninę Beringa do punktu pomiędzy Wyspą św. Wawrzyńca (Alaska) a rosyjskim Półwyspem Czukockim, a następnie na południowy zachód – pomiędzy wyspą Attu (najbardziej wysuniętą na zachód wyspą Aleutów) a rosyjskimi Wyspami Komandorskimi. Granica ta pozostawia pas wód międzynarodowych, znany jako „Dziura w pączku” (ang. Doughnut Hole), na Morzu Beringa.

Na samym zachodnim krańcu półwyspu Seward znajduje się Wyspa Mała Diomeda, należąca do Alaski, oddalona zaledwie o 4 km od rosyjskiej Wyspy Dużej Diomedy. Zarówno Rosja, jak i USA wykazują milczącą tolerancję wobec niezamierzonych naruszeń przestrzeni powietrznej, które są częste w złych warunkach pogodowych.

Alaska  - Rzeki, Jeziora i Regiony Klimatyczne

Rzeki i jeziora

Ze względu na wiecznie zamarzniętą ziemię, arktyczna równina przybrzeżna zawiera niezliczone płytkie jeziora, które stanowią letnie źródło pożywienia dla ptaków wędrownych. Dwa największe jeziora Alaski to Jezioro Iliamna i Jezioro Becharof. Głównym systemem rzecznym Alaski jest rzeka Jukon, której źródło znajduje się na terytorium Jukon w Kanadzie. Odbiera ona wody z południowych stoków Gór Brooksa, z wnętrza stanu oraz z północnych stoków Pasma Alaska. Jej głównym dopływem jest rzeka Tanana.

Klimat Alaski

Alaska jest znana ze zmiennego klimatu, na który wpływają prądy oceaniczne. Zachodnie wybrzeża są omywane przez Prąd Alaski, który niesie stosunkowo ciepłe wody Pacyfiku na północ i zachód wzdłuż południowych Wysp Aleuckich. Ciepłe wody oceaniczne wpływają do Morza Beringa, a następnie płyną na wschód wzdłuż północnego wybrzeża Aleutów. Mieszanie się ciepłych wód z zimnymi wodami Morza Beringa powoduje powstawanie ośrodka niskiego ciśnienia atmosferycznego, znanego jako niż aleucki. Z kolei arktyczne wybrzeże Alaski jest omywane przez zimny, płynący na zachód prąd oceaniczny.

W Alasce wyróżnia się kilka ogólnych stref klimatycznych, pomijając wielkie pasma górskie. Pierwsza strefa obejmuje południowe wybrzeże, południowo-wschodnią Alaskę, wyspy Zatoki Alaski i Wyspy Aleuckie. Średnie temperatury latem wahają się tam od 4 do 16 °C, a zimą od −7 do 4 °C. Opady deszczu różnią się lokalnie od około 1500 do 4000 mm. Jednakże rejony Cordova–Valdez i część środkowego wybrzeża mają najwyższe opady w stanie – ponad 5600 mm. W Valdez 5 metrów śniegu nie jest rzadkością. Wyspy Aleuckie są znane z nagłych, silnych wiatrów, zwanych „williwaws”.

Wnętrze Alaski, druga strefa klimatyczna, ma klimat kontynentalny, zimą pod wpływem zimnych mas powietrza z północnej Kanady i Syberii. Średnie temperatury latem wynoszą od 7 do 24 °C, a zimą od −7 do −23 °C. Jednak latem temperatury mogą sięgać 34 °C, a zimą spadać do −54 °C. Burze z piorunami są powszechne latem i powodują pożary lasów. Anchorage ma łagodniejsze zimy i chłodniejsze lata niż reszta wnętrza oraz roczne opady w granicach 380–500 mm.

Kolejna strefa klimatyczna – wyspy i wybrzeże Morza Beringa – ma latem temperatury od 4 do 16 °C, a zimą od −12 do −7 °C. Oddziaływanie Pacyfiku zanika na północ od Wysp Pribyłowa, a zimą pojawia się tam pak lodowy. Burze z północnego Pacyfiku często uderzają w wybrzeże Morza Beringa, powodując czasem powodzie przybrzeżne. Silne wiatry i zamiecie stanowią poważne zagrożenie dla kutrów rybackich.

Efekt łagodzący Morza Beauforta utrzymuje temperatury w innej strefie klimatycznej – arktycznej nizinie przybrzeżnej, zwanej North Slope – na poziomie 2 do 13 °C latem i od −21 do −29 °C zimą. Częste burze i polarne wiatry ze wschodu przynoszą silne podmuchy i zawieje śnieżne. Roczne opady, w większości w postaci śniegu (choć w sierpniu może też padać deszcz), wynoszą 125–250 mm. Region ten doświadcza 24 godzin światła dziennego latem, ale niskie położenie słońca nad horyzontem ogranicza rozmarzanie powierzchni do około 30 cm, podczas gdy zimą brak światła pozwala na powstanie pokrywy lodowej o grubości co najmniej 300 metrów. Lód pokrywa północne wybrzeże przez dziewięć miesięcy w roku.
 

Alaska - Roślinność, Zwierzęta, Ludność

Flora i fauna

Panhandle i południowe wyspy pokryte są świerkiem sitkajskim, jodłą, nieco cedrem alaskańskim i innymi wiecznie zielonymi drzewami. Wnętrze stanu dominuje świerk czarny (Picea mariana) i świerk biały (P. glauca), które tworzą klimaksowe lasy, czyli stabilne społeczności leśne przystosowane do swojego środowiska. Brzozy, wierzby i osiki również występują powszechnie w głębi lądu.

Wyspy Morza Beringa to unikalne arktyczne środowisko morskie – wyspy Świętego Wawrzyńca, Nunivak, Świętego Mateusza i grupa wysp Pribilof – pokryte tundrą i otoczone zimą lodem morskim. Stanowią one schronienie dla największych na świecie stad zwierząt futerkowych: fok, wydr morskich, lwów morskich i morsów. Chroniona populacja piżmaków zamieszkuje wyspę Nunivak.

Wnętrze Alaski, szczególnie Park Narodowy Denali, jest bogate w dziką faunę, w tym niedźwiedzie brunatne i grizzly, karibu (renifery), wilki i łosie. Na North Slope w lecie występują duże stada karibu. Migrują one z południa Gór Brooksa na arktyczne wybrzeże w celu rozmnażania – tam stałe wiatry eliminują owady, a zwierzęta mają lepszą widoczność w razie zagrożenia ze strony wilków. Zarówno we wnętrzu stanu, jak i na arktycznym wybrzeżu, występują liczne ptaki migrujące.
 

Ludność Alaski

Tysiące lat przed przybyciem duńskiego odkrywcy Vitusa Beringa w 1741 roku, na południowych i południowo-wschodnich wybrzeżach mieszkali Tlingitowie i Haidowie; Unanganie (Aleuci) na Wyspach Aleuckich i zachodnim Półwyspie Alaskańskim; Inuici i Yupiici (Jupikowie) nad wybrzeżem Morza Beringa i Oceanu Arktycznego; oraz różne plemiona mówiące językami atabaskańskimi w głębi lądu. Lud Tsimshian z Metlakatli na południowym wschodzie przybył do Alaski z Kolumbii Brytyjskiej pod koniec XIX wieku. Według spisu z 2020 roku, rdzenni Amerykanie i rdzenni mieszkańcy Alaski stanowią około 16% populacji stanu.

Pozostała część społeczeństwa to głównie personel wojskowy z rodzinami oraz mieszanka wielu grup etnicznych. Różnorodne nazwy geograficzne pochodzące z języka angielskiego, rosyjskiego, hiszpańskiego i francuskiego odzwierciedlają bogatą historię eksploracji przez różne europejskie kraje.

Pierwsi chrześcijańscy misjonarze dotarli do Alaski z ramienia Rosyjsko-Amerykańskiej Kompanii. Najbardziej znanym z nich był Innocenty Weniaminow, który później został metropolitą Moskwy i świętym. Kościół prawosławny nawrócił wielu rdzennych mieszkańców Alaski – jego główna katedra znajduje się w Anchorage, a znane cerkwie w Unalasce i Sitce. W Kodiaku działa jedno z nielicznych seminariów prawosławnych w USA. W Alasce obecni są również wyznawcy niemal wszystkich innych wyznań chrześcijańskich – w głębi lądu dominują katolicy i anglikanie. Istnieją również mniejsze społeczności żydowskie i wyznawcy innych religii. Wciąż praktykowane są tradycyjne wierzenia (szamanizm), które współistnieją z chrześcijaństwem.

Alaska – Gospodarka

Gospodarka Alaski jest w dużej mierze uwarunkowana jej nieustającym statusem pogranicza. Chociaż wysokie koszty pracy i transportu oraz złożone ograniczenia środowiskowe i dotyczące użytkowania gruntów nadal zniechęcają do inwestycji zewnętrznych, znaczące ulepszenia infrastruktury znacznie obniżyły koszty transformacji gospodarczej. Problem niewystarczającej bazy podatkowej został rozwiązany dzięki odkryciu złóż ropy naftowej na North Slope w 1968 roku, co doprowadziło do powstania Trans-Alaska Pipeline, tworząc miejsca pracy i zwiększając dochody stanu. Współczesna gospodarka Alaski opiera się na produkcji ropy, rybołówstwie, wydatkach rządowych (federalnych i stanowych, cywilnych i wojskowych), badaniach i rozwoju oraz turystyce.

Rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo

Na Alasce znajduje się ponad 3 miliony akrów (1,2 miliona hektarów) potencjalnie uprawnych gruntów, ale tylko niewielka część gospodarki stanu opiera się na rolnictwie, a większość żywności musi być importowana. Rząd stanowy promował ekspansję rolnictwa w latach 70., jednak ilość ziemi dopuszczonej do uprawy była niewielka i od tamtego czasu nie odnotowano większej ekspansji. Rolnictwo komercyjne (uprawa jęczmienia, ziemniaków, hodowla bydła i świń) koncentruje się w dolinie Matanuska-Susitna na północ od Anchorage, w pobliżu Delta Junction (na południowy wschód od Fairbanks) oraz w mniejszym stopniu na Półwyspie Kenai. W samym Fairbanks występuje również znaczna uprawa warzyw, ziemniaków i zbóż, które rosną szybko dzięki długim godzinom letniego światła dziennego.

Na wyspie Kodiak prowadzona jest hodowla bydła. Owce hoduje się na wyspie Unimak, a karibu hoduje się do lokalnej konsumpcji w regionie Kotzebue. Alaska produkuje również pasze dla rosnącej liczby koni wykorzystywanych rekreacyjnie oraz podczas polowań i wycieczek z przewodnikiem. W okolicach Delta Junction czasem pozyskuje się bizony amerykańskie (bawole), które pierwotnie zostały sprowadzone na Alaskę. Polowania, zwłaszcza na łosie i karibu, a także rybołówstwo i wielorybnictwo na morzach Beauforta i Czukockim, odgrywają kluczową rolę w gospodarce subsystencyjnej ludności rdzennej.

Większość komercyjnych zasobów leśnych Alaski znajduje się w lasach narodowych Tongass i Chugach – odpowiednio w regionie południowo-wschodnim i na południowym wybrzeżu. Z powodu regulacji dotyczących wycinki lasów, które ograniczyły dzierżawy drewna, papiernie w Sitka i Ketchikan zostały zamknięte w latach 90., a eksport drewna i działalność związana z leśnictwem uległy znacznemu ograniczeniu. Próby ustanowienia eksportowego przemysłu leśnego w dolinie Tanana nie przyniosły sukcesu.

Gospodarka rybacka Alaski jest jedną z najważniejszych w kraju, a port w Kodiak należy do największych portów rybackich w USA. Większość produkcji rybnej Alaski jest eksportowana. Szczególne znaczenie mają łososie różnych gatunków – centra światowego przemysłu przetwórstwa łososia znajdują się w Ketchikan, na wyspie Kodiak, w mieście Unalaska, w zatoce Bristol i w Prince William Sound. Floty komercyjne poławiają również duże ilości śledzi, dorsza, mintaja i halibuta, a także krabów Dungenessa, królewskich i śnieżnych (Tanner crab). Międzynarodowe połowy w wodach Alaski są regulowane przez wyłączną strefę ekonomiczną o szerokości 200 mil (320 km) oraz Traktat o łososiach Pacyfiku między USA a Kanadą (1985), a także współpracę USA i Rosji w zakresie kontroli łowisk Morza Beringa. Na farmach wodnych zbiera się również ostrygi i małże.

Alaska – Zasoby naturalne i energetyka

Zasoby naturalne i energetyka

Od 1880 roku w Alasce wydobywa się rudy metali, z których ponad 90% stanowią złoto, miedź, cynk i srebro. Poszukiwania są kontynuowane przy użyciu nowoczesnych technologii i badań lotniczych. Do ważniejszych kopalni należą Fort Knox i Pogo w pobliżu Fairbanks oraz kopalnia cynku Red Dog w pobliżu Kotzebue. Duże złoże molibdenu znajduje się niedaleko Ketchikan, lecz nie zostało jeszcze zagospodarowane. Kopalnia Greens Creek koło Juneau jest jednym z największych źródeł srebra w USA i produkuje również ołów, cynk, miedź i złoto.

Wśród nowszych inwestycji można wymienić kopalnię złota Kensington (ok. 72 km na północny zachód od Juneau) oraz projekt Pebble – plan poszukiwań złóż w rejonie Zatoki Bristolskiej, ok. 320 km na południowy zachód od Anchorage. Górnictwo na mniejszą skalę jest powszechne wewnątrz stanu, choć ograniczane przez względy środowiskowe. Wydobycie miedzi jako gałęzi przemysłu zakończyło się wraz z zamknięciem kopalni Kennecott w 1938 r., choć pojawiają się nowe perspektywy eksploatacji.

Wyciekające złoża ropy naftowej były znane już w latach 80. XIX w. w rejonie dzisiejszego Krajowego Rezerwatu Naftowego – Alaska, a pierwsze jej wydobycie i rafinacja miały miejsce w Katalla w latach 1917–1933. Jednak dopiero odkrycie złóż w Kenai w 1961 r. sprawiło, że przemysł naftowy i gazowy wyprzedził inne gałęzie górnictwa w stanie. Pod koniec lat 60. XX wieku odkryto kolejne wielkie złoże – Prudhoe Bay, przy ujściu rzeki Colville na Północnym Slope. Gazociąg dostarcza gaz z pól Kenai do Anchorage, a Rurociąg Trans-Alaska transportuje ropę z Prudhoe Bay do niezamarzającego portu w Valdez oraz do rafinerii w pobliżu Fairbanks. Wydobycie ropy osiągnęło szczyt w latach 90., a następnie zaczęło spadać.

Choć potencjał zasobów naftowych Alaski nadal jest duży, próby rozpoczęcia odwiertów wzdłuż wybrzeża Morza Beaufort w Arktycznym Rezerwacie Przyrody oraz w Krajowym Rezerwacie Naftowym – Alaska napotykają na ciągły opór środowiskowy. Podobnie, produkcja gazu ziemnego znacząco spadła w rejonach Kenai i Cook Inlet. Prudhoe Bay zawiera także ogromne złoża gazu ziemnego; plany ich eksploatacji i eksportu są rozważane od początku XXI wieku.

Alaska posiada duże złoża węgla, m.in. w Beluga Coal Field w południowo-centralnej części stanu (ok. 72 km na zachód od Anchorage) oraz w Krajowym Rezerwacie Naftowym. Jedyną działającą kopalnią węgla jest Usibelli w pobliżu miejscowości Healy (ok. 185 km na południe od Fairbanks). Produkowany tam węgiel niskosiarkowy trafia do lokalnych elektrowni oraz na eksport do Korei Południowej przez port w Seward.

Olbrzymi potencjał hydroenergetyczny Alaski pozostaje w dużej mierze niewykorzystany, choć istnieją zapory wodne zaopatrujące główne miasta w energię. Region od Homer (południe Półwyspu Kenai) po Fairbanks, tzw. „Railbelt”, tworzy zintegrowany system energetyczny oparty na trzech źródłach: węgiel w Healy, gaz ziemny w Anchorage i energia wodna z zapór nad jeziorami Bradley i Eklutna. Poza tymi obszarami, energia elektryczna jest wytwarzana głównie z oleju napędowego. Produkcja energii w mniejszych społecznościach jest subsydiowana przez państwo w ramach funduszu Power Cost Equalization Fund.

Alaska – Turystyka, usługi i podatki

Usługi stanowią dominującą działalność gospodarczą stanu. Alaska odnotowała wzrost liczby turystów od połowy XX wieku.
Ponad milion turystów rocznie przybywa na Alaskę, zazwyczaj statkami wycieczkowymi. Najpopularniejszym miejscem turystycznym
jest Park Narodowy i Rezerwat Denali, położony w środkowej części stanu.

Inną atrakcją jest Park Historyczny Sitka, z dużą kolekcją totemów upamiętniających opór ludu Tlingit przeciwko wczesnym
osadnikom rosyjskim. Park Narodowy Katmai, na Półwyspie Alaska, obejmuje Dolinę Dziesięciu Tysięcy Dymów – obszar aktywnych
wulkanów, który w 1912 roku był miejscem jednej z najpotężniejszych erupcji wulkanicznych na świecie. Parki Narodowe Glacier Bay
i Wrangell–St. Elias, oba wpisane w 1979 roku na listę światowego dziedzictwa UNESCO, oferują wspaniałe fiordy i lodowce oraz bogactwo
ptactwa i fauny. Lasy narodowe Tongass i Chugach – odpowiednio w południowo-wschodniej i południowej części stanu – są chronione
przez rząd USA.

Wyprawy w dziką przyrodę z przewodnikami, wyposażeniem i czarterami łodzi stały się powszechne, podobnie jak pakiety turystyczne
obejmujące kajakarstwo, jazdę na rowerze górskim i wspinaczkę, narciarstwo i spływy rzeczne. Kolejną atrakcją o określonych
porach roku jest zorza polarna (aurora borealis), zjawisko atmosferyczne rozświetlające nocne niebo na półkuli północnej.

Przed II wojną światową większość mieszkańców Alaski pracowała w przemyśle rybnym i wydobywczym. Budowa baz wojskowych w czasie wojny
sprawiła, że rząd federalny stał się znaczącym pracodawcą. Po uzyskaniu przez Alaskę statusu stanu w 1959 roku, znaczenie rządu stanowego
wzrosło, a wkrótce potem także samorządów lokalnych. W rzeczywistości około dwie trzecie siły roboczej w pierwszych dekadach XXI wieku
zatrudnione było w sektorze publicznym (rząd federalny, stanowy i lokalny).

Wydatki rządu federalnego, szczególnie na bazy wojskowe i personel, są znaczące. Siły Powietrzne USA przeniosły swoje ośrodki szkoleniowe
z Filipin na Alaskę w 1991 roku. Od tego czasu obecność wojska znacznie wzrosła, szczególnie po przebudowie systemu wczesnego ostrzegania
przed pociskami balistycznymi w bazie Clear Air Force Station (na południowy zachód od Fairbanks) w 2001 roku, rozbudowie baz wojskowych
w Anchorage i Fairbanks oraz budowie instalacji rakietowych w Fort Greely (na południowy wschód od Fairbanks).

Stan uzyskuje około trzech czwartych swoich dochodów z eksploatacji ropy naftowej w Prudhoe Bay, a resztę głównie z wpływów z turystyki.
Finansowanie publiczne realizowane jest poprzez różne podatki od nieruchomości, sprzedaży i działalności gospodarczej, szczególnie
podatki od eksploatacji zasobów naturalnych (severance tax) oraz podatki korporacyjne. Podatki związane z wydobyciem ropy są głównym
źródłem dochodu dla regionu North Slope. Znaczące są także podatki od nieruchomości związanych z ropą w Fairbanks i Valdez. Mniejsze
społeczności opierają się głównie na podatkach od nieruchomości, choć w niektórych obszarach istotne są podatki od sprzedaży i dochody z turystyki.

Fundusz Alaska Permanent Fund, utworzony dzięki dochodom z ropy naftowej, oferuje coroczną dywidendę każdemu mieszkańcowi Alaski
(warunkiem jest minimum 12 miesięcy zamieszkania w stanie), pochodzącą z odsetek generowanych przez fundusz. Fundusz został ustanowiony
w 1976 roku na mocy poprawki konstytucyjnej, a pierwsze wypłaty dywidend miały miejsce w 1982 roku.
 

Alaska – Historia

Historia Alaski – od czasów prehistorycznych, poprzez okres kolonizacji rosyjskiej, aż po współczesność i uzyskanie statusu stanu USA.

Historia Alaski

Ludzie zamieszkiwali Alaskę już około 10 000 lat p.n.e. Wówczas istniał lądowy most łączący Syberię z wschodnią Alaską, którym migrujące grupy ludzi podążały za stadami zwierząt. Spośród tych grup, w Alaski pozostali: Atabaskowie, Unanganie (Aleuci), Inuici, Yupici (Yupiit), Tlingitowie i Haidowie.

Eksploracje
Już w 1700 roku rdzenni mieszkańcy Syberii donosili o istnieniu wielkiego lądu leżącego na wschód. W 1728 roku ekspedycja zlecona przez cara Piotra I Wielkiego i dowodzona przez duńskiego marynarza Vitusa Beringa ustaliła, że nowo odkryty ląd nie był połączony z kontynentem rosyjskim. Jednak z powodu mgły nie odnaleziono Ameryki Północnej. Podczas drugiej wyprawy Beringa w 1741 roku zauważono szczyt góry św. Eliasza i wysłano ludzi na brzeg. Futra wydr morskich przywiezione do Rosji rozpoczęły bogaty handel futrzarski między Europą, Azją a północnoamerykańskim wybrzeżem Pacyfiku.

Osadnictwo rosyjskie
Pierwsze europejskie osiedle założono w 1784 roku przez Rosjan w Zatoce Trzech Świętych, niedaleko dzisiejszego Kodiak. Przybycie rosyjskich handlarzy futer doprowadziło do licznych śmierci wśród Unanganów – z powodu pracy przy polowaniach na foki oraz chorób przyniesionych przez Europejczyków.

Kodiak był stolicą Alaski do 1806 roku, kiedy to Rosyjsko-Amerykańska Kompania przeniosła swoją siedzibę do Sitki. Kierownikiem kolonii był energiczny Aleksandr Baranow. Jego pierwsza próba założenia osady została zniszczona przez Tlingitów, lecz druga – Nowo-Arkhangielsk (dzisiejsza Sitka) – zakończyła się sukcesem po bitwie Sitka, jedynym większym konflikcie zbrojnym między rdzennymi mieszkańcami a Europejczykami.

W porównaniu z wcześniejszymi handlarzami, Kompania utrzymywała lepsze relacje z rdzennymi ludami, w tym z Unanganami, Yupikami i Tlingitami. Unanganie często zawierali małżeństwa z Rosjanami, przyjmowali prawosławie i pracowali dla Kompanii.

Konkurencja ze strony brytyjskich i amerykańskich kupców doprowadziła do zawarcia przez Rosję odrębnych traktatów z USA i Wielką Brytanią w 1824 roku, które ustanowiły granice handlowe i regulacje. Rosyjska kontrola trwała do sprzedaży Alaski Stanom Zjednoczonym w 1867 roku.

Posiadanie przez USA

Prawie całkowite wytępienie wydry morskiej oraz polityczne konsekwencje wojny krymskiej (1853–1856) były jednymi z powodów, dla których Rosja była skłonna sprzedać Alaskę Stanom Zjednoczonym. Sekretarz stanu USA William H. Seward był głównym orędownikiem zakupu terytorium i wynegocjował traktat z rosyjskim ministrem. Pomimo znacznego sprzeciwu opinii publicznej, formalna propozycja Sewarda opiewająca na 7,2 miliona dolarów została zatwierdzona przez Kongres, a amerykańska flaga została wzniesiona w Sitce 18 października 1867 roku. Początkowo zakup Alaski był nazywany „Szaleństwem Sewarda” przez krytyków przekonanych, że ziemia ta nie ma nic do zaoferowania. Popularny deser 'baked Alaska' podobno został stworzony, aby uczcić nabycie terytorium.

Jako posiadłość Stanów Zjednoczonych, Alaska była rządzona przez wojskowych dowódców Departamentu Wojny do 1877 roku. W tym okresie niewiele inwestowano w rozwój wewnętrzny, jednak wybudowana w 1878 roku przetwórnia łososia stała się początkiem największego przemysłu łososiowego na świecie. W 1884 roku Kongres ustanowił Alaskę jako okręg sądowy, ustanowiono sądy federalne i rozpoczęto budowę systemu edukacyjnego. W 1906 roku wybrano pierwszego reprezentanta Alaski do Kongresu – delegata bez prawa głosu, a w 1912 roku Kongres ustanowił Terytorium Alaski z własnym wybieralnym parlamentem.

Tymczasem złoto odkryto na rzece Stikine w 1861 roku, w Juneau w 1880 roku i na Fortymile Creek w 1886 roku. Gorączka złota w Atlin i Klondike w przyległych rejonach Kolumbii Brytyjskiej i Terytorium Jukonu w latach 1897–1900 doprowadziła do rozwoju nowych miast Alaski, takich jak Skagway i Dyea (obecnie opuszczone miasto), które były punktami wypadowymi do kanadyjskich złóż. Następne odkrycia złota miały miejsce w Nome w 1898 roku, co spowodowało powrót poszukiwaczy z Kanady, oraz w Fairbanks w 1903 roku. Gorączka złota uświadomiła Amerykanom potencjał ekonomiczny tego wcześniej zaniedbywanego terytorium.

W południowo-wschodniej Alasce zaczęto eksploatować duże kopalnie złota w litej skale, a w 1898 roku odkryto złoża miedzi w McCarthy. W dolinie rzeki Tanana wydobycie złota metodą pogłębiania rozpoczęto w 1903 roku i kontynuowano aż do 1967 roku.

Spór pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Kanadą o przebieg granicy między Kolumbią Brytyjską a południowo-wschodnią Alaską został rozstrzygnięty przez Trybunał Graniczny Alaski w 1903 roku. Przyjęto stanowisko USA, że granica powinna przebiegać wzdłuż grzbietu Gór Granicznych, a mapowanie tej granicy zakończono w większości do 1913 roku.

W latach 1898–1900 zbudowano wąskotorową kolej przez przełęcz White Pass, łączącą Skagway z Whitehorse w Jukonie, a niedługo później poprowadzono linię Cordova–McCarthy wzdłuż rzeki Copper. Kolejnym ważnym osiągnięciem była kolej Alaska Railroad, długości około 800 km, która połączyła Seward z Anchorage i Fairbanks w 1923 roku. W 1935 roku rząd wspierał program rolniczy w dolinie Matanuska niedaleko Anchorage, gdzie powstały hodowle bydła mlecznego i uprawy rolnicze, a także w regionach Tanana i Homer.

 II wojna światowa i rozwój powojenny

W 1942 roku, podczas II wojny światowej, siły japońskie najechały wyspy Agattu, Attu i Kiska w łańcuchu Aleutów oraz zbombardowały Dutch Harbor na wyspie Unalaska. Agresja ta przyczyniła się do budowy dużych lotnisk oraz do powstania Autostrady Alaskańskiej – ponad 2400-kilometrowej drogi łączącej Dawson Creek w Kolumbii Brytyjskiej z Fairbanks. Obie te inwestycje okazały się później niezwykle wartościowe dla komercyjnego rozwoju stanu.

Podczas wojny armia amerykańska przymusowo przesiedliła większość Unangan z Wysp Aleuckich i wysłała ich do pracy w przetwórniach ryb, tartakach, szpitalach i szkołach lub do obozów internowania w Juneau albo na wyspy południowo-wschodnie. W tym czasie wielu Unangan zmarło z powodu chorób – szczególnie grypy i gruźlicy. Po wojnie część z nich powróciła na Aleuty, ale inni osiedlili się na stałe w południowo-wschodniej Alasce.
 

 Alaska po uzyskaniu statusu stanu

Alaskańczycy opowiedzieli się za przyznaniem statusu stanu w referendum w 1946 roku, a konstytucję uchwalono w 1956 roku. W 1958 roku Kongres zatwierdził ustawę o przystąpieniu Alaski do Unii, a formalne przyjęcie miało miejsce w 1959 roku.

W XX wieku na Alasce odnotowano niemal 40 trzęsień ziemi o sile co najmniej 7,25 w skali Richtera. Katastrofalne trzęsienie ziemi z 27 marca 1964 roku dotknęło północno-zachodnią część panhandle oraz okolice zatoki Cook Inlet, niszcząc fragmenty Anchorage. Po trzęsieniu tsunami zniszczyło Valdez; wybrzeże opadło o 9,75 metra w Kodiak i Seward, a 4,9-metrowe podniesienie poziomu morza zniszczyło port w Cordovie.

Odkrycia ropy naftowej i gazu ziemnego na półwyspie Kenai oraz wiercenia offshore w rejonie Cook Inlet w latach 50. XX wieku stworzyły przemysł, który do lat 70. był najważniejszym sektorem górniczym w stanie. W tym samym czasie przemysł celulozowy zaczął wykorzystywać zasoby leśne panhandle. Duże zakłady przetwórstwa celulozy powstały w Ketchikan i Sitka, głównie z myślą o rynku japońskim. Zakłady te zamknięto w latach 90. z powodu ograniczeń dotyczących wycinki.

W 1968 roku odkrycie ropy naftowej na wybrzeżu Oceanu Arktycznego dało nadzieję na poprawę sytuacji gospodarczej Alaski, lecz problem transportu przez cały stan opóźnił eksploatację złóż. W 1969 roku konsorcjum firm naftowych zapłaciło stanowi prawie miliard dolarów za prawa do eksploatacji, lecz proponowany rurociąg przez Góry Brooksa, niziny śródlądowe i południowe pasma wzbudził spory między przemysłem, rządem i ekologami. W listopadzie 1973 roku Kongres uchwalił ustawę umożliwiającą budowę 1300-kilometrowego rurociągu Trans-Alaska Pipeline. Budowę rozpoczęto w 1974 roku, a ukończono 20 czerwca 1977 roku. Dzięki niemu ropa z pola Prudhoe Bay na wybrzeżu arktycznym może być transportowana do portu w Valdez i dalej do zachodnich portów USA.

Ustrój i społeczeństwo

Ramy konstytucyjne

Konstytucja stanu została przyjęta i ratyfikowana w 1956 roku, ale zaczęła obowiązywać dopiero w 1959 roku, gdy Alaska oficjalnie uzyskała status stanu. Gubernator i wicegubernator to jedyni wybierani członkowie władzy wykonawczej, pełniący kadencję czteroletnią. Izba Reprezentantów składa się z 40 członków, a Senat z 20 – członkowie Izby wybierani są na dwa lata, senatorowie na cztery. Sąd Najwyższy składa się z prezesa i czterech sędziów. W 1980 roku utworzono trzyosobowy sąd apelacyjny. Każdy z sądowych okręgów Alaski obsługiwany jest przez sądy wyższe, sądy rejonowe i sędziów pokoju. W jednym federalnym sądzie okręgowym odbywają się rozprawy naprzemiennie w Juneau, Anchorage, Fairbanks i Nome.

Zamiast powiatów (counties), jak w większości stanów USA, Alaska posiada boroughs. Stan podzielony jest na miasta, boroughs i setki niezorganizowanych wiosek, z których każda posiada własne, unikalne uprawnienia. Rdzenni mieszkańcy Alaski są zorganizowani w 12 regionalnych korporacji tubylczych (które działają podobnie jak plemienne organizacje, ale mają strukturę zwykłych spółek zyskujących) oraz 220 korporacji wioskowych, utworzonych na mocy Ustawy o Uregulowaniu Roszczeń Rdzennych Mieszkańców Alaski z 1971 roku (ANCSA). Ustawa ta przyznała im 962 miliony dolarów oraz 44 miliony akrów ziemi federalnej. Zyski z wydobycia zasobów mineralnych są dzielone między wszystkie korporacje. Każda z nich może też sama zdecydować, jaką część swojej ziemi przeznaczyć do zagospodarowania. Jedynym oficjalnym rezerwatem w stanie jest społeczność Metlakatla na Wyspie Annette, która nie została objęta ANCSA.

Kultura i edukacja

Przeszłość Alaski, w tym sztuka i rzemiosło rdzennych ludów, ma ogromny wpływ na dzisiejszą kulturę tego stanu.

Sztuka

Rdzenni mieszkańcy Alaski słyną z rzeźbienia w kości słoniowej i drewnie. Niemal zapomniana sztuka rzeźbienia totemów została odnowiona, szczególnie w Parku Historycznym Narodowym Sitka. Koszykarstwo i haft koralikowy to również popularne rzemiosła wśród rdzennych społeczności.

Alaska została opisana w wielu dziełach literackich, zarówno autorów miejscowych, jak i odwiedzających. Najbardziej znanym w tej drugiej grupie jest Jack London, który przybył tu w latach 90. XIX wieku podczas gorączki złota w Klondike i umieścił wiele swoich książek w tej scenerii, m.in. *Zew krwi* (1903), *Biały kieł* (1906) i *Dzień, który się pali* (1910). Przyrodnik John Muir badał dzikie tereny Alaski i opisał je w książce *Podróże po Alasce* (1915). W późniejszych dekadach pobyt na Alasce był tematem książki dziennikarza Johna McPhee’ego *Wchodząc do kraju* (1977). Kolejnym ważnym dziełem jest *Na krawędzi nicości* (1966), wspomnienia Jamesa Huntingtona (opowiedziane Lawrence’owi Elliottowi), syna białego traper i matki z ludu Atabasków. Velma Wallis, również pochodzenia atabaskiego, napisała wysoko oceniane książki, w tym *Dwie stare kobiety* (1994).
 

Instytucje kulturalne

W Juneau mieści się biblioteka historyczna i muzeum stanowe. Muzeum Północy, będące częścią Uniwersytetu Alaski w Fairbanks, to główna placówka badawcza poświęcona Alasce i zawiera stałą ekspozycję poświęconą zorzy polarnej. Muzeum i Centrum Kultury Sheldona w Sitka koncentruje się na dziedzictwie rdzennych ludów południowo-wschodniej Alaski.
 

Edukacja

Obowiązek szkolny na Alasce obejmuje szkołę średnią i jest realizowany przez lokalne rady edukacyjne. Państwo finansuje edukację i pokrywa pełny koszt szkół na terenach nieinkorporowanych oraz ponad połowę kosztów w miastach inkorporowanych. Nauczanie korespondencyjne na poziomie szkoły średniej dostępne jest przez Departament Edukacji i Rozwoju Wczesnego Alaski.

Uniwersytet Alaski, założony jako uczelnia z nadania ziemi w 1917 roku, prowadzi kampusy w Fairbanks, Anchorage i Juneau oraz liczne kampusy satelitarne. Uniwersytet Alaskański w Fairbanks jest renomowanym ośrodkiem badań arktycznych i posiada własne centrum rakietowe nieopodal miasta. Sheldon Jackson College (1878) w Sitka był najstarszą wyższą uczelnią Alaski aż do zamknięcia w 2008 roku. Alaska Bible College (1966) w Glennallen i Alaska Pacific University (1957) w Anchorage to uczelnie prywatne. Ta druga jest siedzibą Instytutu Północy (1994), ośrodka badań nad rządem i gospodarką Alaski. Stan prowadzi również szkoły na bazach wojskowych.

Rdzennych mieszkańców Alaski kształciły pierwotnie misje religijne, jednak do momentu uzyskania przez Alaskę statusu stanu odpowiedzialność za edukację przejęło Biuro do Spraw Indian. W latach 80. XX wieku obowiązek ten przejęło państwo. Przykładem jest Ilisagvik College (1995) w Barrow, dwuletnia uczelnia plemienna obsługująca społeczność Inuitów (Inupiat), specjalizująca się w edukacji zawodowej i technicznej.


Alaska official, opracowanie Anna van der Kotteck