Perła Tahitańska

Sekrety Perły Tahitańskiej - Przewodnik dla miłośników luksusowej biżuterii z autentycznymi czarnymi perłami z Polinezji Francuskiej.

Czym jest perła tahitańska i jak powstaje?

Dlaczego perła tahitańska nazywana jest czarną?

Perła Tahitańska odzwierciedla piękno polinezyjskich krajobrazów. Jej blask przypomina jasne laguny atolów, a kształt i krągłości emanują zmysłowością. Powstała w ciepłych wodach południa, posiada wszystkie możliwe barwy, wdzięki, formy i odcienie, o jakich można marzyć. Jest symbolem czystości i elegancji, urzekając każdego, kto ją podziwia.

Kształty pereł

Perła Tahitańska występuje w wielu formach, zwykle podzielonych na 5 kategorii:

okrągłe lub półokrągłe,
owalne lub w kształcie guzika,
w formie kropli,
obrączkowane (cerclées),
półbarokowe lub barokowe.

Choć perły okrągłe długo cieszyły się największym uznaniem, coraz więcej twórców biżuterii sięga po inne kształty, których oryginalność i naturalność inspirują do tworzenia unikalnych dzieł.

Kolory i blask

Choć często nazywana jest „czarną perłą”, Perła Tahitańska oferuje znacznie szerszą paletę barw. To jedna z rzadkich pereł, której barwa pochodzi wyłącznie od natury, a nie od człowieka. Można znaleźć odcienie wiśni, kremu, pawich piór, zieleni, błękitu, szarości, a nawet bieli — paleta tak różnorodna jak laguny Polinezji i unikalna na skalę światową. Wybór koloru jest przede wszystkim kwestią gustu.

Rozmiary pereł

Wielkość perły nie definiuje jej jakości, ale większe perły są droższe ze względu na trudność ich hodowli i ich rzadkość. Średnica perły mierzona jest w milimetrach (mm). Perły tahitańskie mają od 8 mm do 18 mm. Wszystkie nasze projekty biżuterii powstają z myślą o harmonii i estetyce, tak by perła była w centrum uwagi.

Powierzchnia perły

Obecność drobnych nieregularności i niedoskonałości to naturalna cecha perły, świadcząca o jej organicznym pochodzeniu. Te skazy to efekt kontaktu z drobinami morskimi podczas formowania się perły. Gładka powierzchnia świadczy o wyższej jakości i wartości.

Perła tahitańska to dar natury – zawsze doskonała jako twór organiczny, choć niektóre egzemplarze są rzadsze. Perły bez jakiejkolwiek skazy na całej powierzchni są prawdziwymi rarytasami.

Perły klasyfikuje się według jakości powierzchni (niezależnie od kształtu i rozmiaru) w skali od A do D:

Kategoria A – niedoskonałości na mniej niż 10% powierzchni,
B – mniej niż 1/3 powierzchni,
C – mniej niż 2/3,
D – więcej niż 2/3.

Tahia głównie pracuje z perłami kategorii A i B.

Hodowla Perły Tahitańskiej

Początkiem jest muszla Pinctada Margaritifera var. cumingii, której nazwa pochodzi od perskiego słowa „nakkar” oznaczającego „błyszczącą ozdobę”. Następnie pojawił się człowiek, który stworzył sztukę hodowli perłopławów – nacrykulturę – oraz metodę wszczepiania.

Etapy hodowli

Proces zaczyna się w gorącym sezonie od listopada do kwietnia. Perłopławcy umieszczają w lagunach kolektory (nazywane też „cieniownikami”) wykonane z pasów siatki, zawieszonych na linach. Ich zadaniem jest przyciąganie larw planktonowych w sposób naturalny.

Ponieważ nie na wszystkich atollach możliwy jest zbiór, młode perłopławy często są przenoszone na inne atole, gdzie przeprowadza się zabieg wszczepienia.

Po 6 miesiącach następuje etap tzw. „détroquage”, czyli odłączenia larw, które przekształciły się w młode muszle („naissains”). Te zostają przewiercone w pobliżu zawiasu i nawleczone na nylonowy sznurek tworząc „różańce” (chapelets), które zawiesza się na linach pod powierzchnią wody (na głębokości 8–10 m).

Muszle rosną przez 24–36 miesięcy, aż osiągną 10 cm i będą gotowe do wszczepienia. W tym czasie są regularnie czyszczone.

Zabieg wszczepienia (greffe)

Wszczepienie polega na wprowadzeniu do muszli przeszczepu tkanki (greffon) i kulki (nukleusa) – zwykle wykonanej z muszli słodkowodnych małży Legumia recta z Missisipi. Reakcja immunologiczna prowadzi do formowania się masy perłowej wokół nukleusa.

Do zabiegu potrzebne są:

odpowiednie miejsce hodowlane,
doświadczony wszczepiający,
muszla dawcy,
muszla biorcy,
oraz nukleus.

Wielkość nukleusa wpływa na rozmiar przyszłej perły. Po 40 dniach przeprowadza się kontrolę skuteczności zabiegu.

Greffowane muszle pozostają w lagunie przez około 18 miesięcy, aby utworzyły warstwę masy perłowej o grubości co najmniej 0,8 mm (zgodnie z przepisami). W tym czasie muszle są regularnie czyszczone z pasożytów, aby wspomóc wydzielanie masy perłowej.

Zbiór pereł

Ostatnim etapem jest zbiór, czyli wydobycie perły z kieszeni perłowej muszli.

Każda perła jest starannie wybierana

Tahia sama osobiście selekcjonuje każdą z pereł używanych do tworzenia biżuterii prezentowanej w swoich butikach. Każdego roku na rynek trafia blisko 13 000 pereł.

Zdecydowana większość pereł pochodzi z jednej i tej samej farmy – Fakarava Dream Pearls, uznawanej za miejsce oferujące idealne warunki produkcji. Każda perła jest dostarczana z Certyfikatem autentyczności i pochodzenia.

Zwróć uwagę na powierzchnię

Obecność drobnych nieregularności i subtelnych niedoskonałości to naturalna cecha perły, świadcząca o jej organicznym pochodzeniu. Te niedoskonałości powstają na skutek kontaktu z cząstkami morskimi, które ocierają się o perłę w trakcie jej formowania.

Gładka powierzchnia świadczy o wysokiej jakości perły, a tym samym o jej większej wartości. Perła tahitańska to dzieło natury — zawsze doskonałe jako twór organiczny, choć niektóre egzemplarze są rzadsze niż inne. Perła, która nie posiada żadnej skazy na całej swojej powierzchni, to prawdziwa rzadkość, którą należy docenić i pielęgnować.

Klasyfikacja powierzchni Pereł Tahitańskich

Perły tahitańskie klasyfikowane są pod względem jakości powierzchni, niezależnie od ich kształtu czy rozmiaru, według czterostopniowej skali od A do D:

Kategoria A: drobne niedoskonałości na mniej niż 10% powierzchni;
Kategoria B: niedoskonałości na mniej niż 1/3 powierzchni;
Kategoria C: niedoskonałości na mniej niż 2/3 powierzchni;
Kategoria D: niedoskonałości na więcej niż 2/3 powierzchni.

Jak dbać o perły tahitańskie?

Codzienna pielęgnacja i przechowywanie

Perły to klejnoty organiczne, wrażliwe na działanie środowisk kwaśnych, zasadowych oraz skrajnej wilgotności. Aby zachować ich naturalny blask:

Unikaj kontaktu z kosmetykami, lakierem do włosów czy perfumami. Zakładaj biżuterię z perłami jako ostatnią, po zakończeniu makijażu i stylizacji włosów.
Pot również może zaszkodzić połyskowi perły. Dlatego przetrzyj je delikatnie miękką ściereczką przed włożeniem do pudełka z biżuterią.

Choć perły są wyjątkowo trwałe i odporne na uderzenia, mogą się zarysować przy kontakcie z ostrymi przedmiotami lub innymi kamieniami. Aby temu zapobiec:

Zapinaj zapięcia i przechowuj biżuterię oddzielnie w przegródkach.
Podczas transportu korzystaj z miękkiego etui ochronnego.
Unikaj przechowywania pereł przez długi czas w sejfach lub suchych miejscach — mogą się odwodnić. Dlatego warto nosić je regularnie. Jak mówi przysłowie:
„Perły są stworzone do noszenia” — i to prawda!

Konserwacja i czyszczenie

Nawet przy największej ostrożności elementy biżuterii mogą się zużywać. Przed założeniem:

Sprawdź dokładnie oprawy kamieni, zapięcia naszyjników, bransoletek i kolczyków oraz szpilki broszek.
Naszyjniki perłowe nawlekane są na cienką nić jedwabną, która łączy wytrzymałość z elegancją. Jeśli jednak nić się poluzuje lub rozciągnie, może nagle pęknąć.

Zalecamy ponowne nawleczenie naszyjnika raz w roku, nawet jeśli nie jest często noszony.

Czego unikać

Nie mocz perłowego naszyjnika, nie noś go pod prysznicem ani w kąpieli — woda może uszkodzić nić jedwabną.
Unikaj bezpośredniego nasłonecznienia i skrajnych temperatur (np. sauny).
Jeśli perły zetkną się z octem, sokiem owocowym lub detergentami, natychmiast przetrzyj je miękką ściereczką.

Profesjonalna pielęgnacja

Jeśli zauważysz, że Twoje perły straciły blask, oddaj je do specjalisty jubilerskiego.
Nigdy nie używaj czyszczenia ultradźwiękami — może ono poważnie uszkodzić strukturę perły.

10 najczęstszych pytań o Perłę Tahitańską

1. Na czym polega hodowla perły tahitańskiej?

Perła tahitańska powstaje w wyniku precyzyjnego zabiegu wszczepienia, który przeprowadza wykwalifikowany technik na muszli Pinctada Margaritifera (znanej jako „czarna małża” – Black-Lipp Oyster) pochodzącej z Polinezji Francuskiej.

2. Dlaczego mówi się „czarna perła z Tahiti”?

Kolor perły jest w pełni naturalny i pochodzi od samej muszli, która wytwarza ciemną masę perłową. Choć najczęściej spotykana barwa to metaliczna szarość (stalowa), wiele pereł ma wielokolorowe refleksy.

3. Czy istnieją naturalne czarne perły (niehodowlane)?

Tak, ale są niezwykle rzadkie – tylko jedna na 10 000 muszli może zawierać naturalną czarną perłę. W trosce o zachowanie naturalnych zasobów perłopławów zakazane jest nurkowanie w poszukiwaniu naturalnych pereł.

4. Ile czasu potrzeba, by powstała czarna perła?

Od momentu wszczepienia do momentu zbioru mija od 18 do 24 miesięcy, aby warstwa masy perłowej osiągnęła zalecaną grubość (minimum 0,8 mm wokół rdzenia).

5. Czy czarne perły hoduje się wyłącznie w Tahiti?

Pierwsze czarne perły zostały wyhodowane w Polinezji Francuskiej w latach 60. XX wieku — dużo wcześniej niż w innych regionach. Obecnie Wyspy Cooka i Kiribati odpowiadają za zaledwie około 3% światowej produkcji.

6. Dlaczego czarne perły są większe niż białe?

Muszla produkująca perły tahitańskie osiąga nawet 30 cm średnicy, podczas gdy małża „Akoya”, z której powstają białe perły, ma około 7–8 cm. Dzięki temu można w niej umieścić większy rdzeń. Dodatkowo czarna perła hodowana jest znacznie dłużej — 18–24 miesiące wobec 5–6 miesięcy w przypadku perły białej.

7. Jakie czynniki wpływają na wartość czarnej perły?

Wartość perły zależy od:

rozmiaru,
kształtu,
jakości powierzchni,
blasku (lśnienia),
koloru.

Najcenniejsze są perły o rzadkich barwach, idealnie okrągłe, bez skaz i o intensywnym połysku.

8. Który kolor jest najbardziej pożądany?

Nie ma jednej „najlepszej” barwy — wszystko zależy od gustu. Niemniej jednak pewne rzadkie odcienie cieszą się dużą popularnością, jak np. kolor „Paw” (Peacock) – czyli wyjątkowe połączenie zieleni, fioletu i oberżyny.

9. Czy istnieją różne klasy jakości powierzchni czarnych pereł?

Tak. Klasyfikacja jakości powierzchni (niezależnie od kształtu i rozmiaru) odbywa się według czterostopniowej skali: A do D: